Οι παγίδες στην αληθινή ακρόαση εκφράζονται στο στοχαστικό
ποίημα «Άκου» από έναν ανώνυμο συγγραφέα.
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις και συ αρχίζεις να
δίνεις συμβουλές
δεν έκανες αυτό που σου ζήτησα
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις και συ αρχίζεις να
μου λες γιατί
δεν νιώθω και τόσο ωραία, ποδοπατείς τα
αισθήματά μου.
Όταν σου ζητώ να μ’ ακούσεις και νιώθεις υποχρεωμένος να
κάνεις κάτι για να λύσεις τα προβλήματα μου,
δεν με κατάλαβες, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.
Ισως γι’ αυτό η προσευχή αποδίδει σε μερικούς
ανθρώπους. Επειδή,
ο Θεός είναι άλαλος και δεν προσφέρει συμβουλές
και δεν προσπαθεί να τακτοποιήσει τα πράγματα
ο Θεός ακούει μόνο και εμπιστεύεται εσένα
να τα βγάλεις πέρα για τον εαυτό σου.
Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, πρόσεξέ με και άκουσέ με.
κι αν θέλεις να μιλήσεις, περίμενε μια στιγμή, θα
’ρθει η σειρά σου,
σου υπόσχομαι να σ’ ακούσω κι εγώ προσεκτικά
